prolog

     Niska, roztrzepana szatynka próbująca ściągnąć walizkę niemalże tych samych rozmiarów, co ona sama powstrzymywała się od płaczu z ogarniającej ją bezradności. "Cholera! Czemu to zawsze muszę być ja?" - pomyślała, przypominając sobie miliony żenujących sytuacji, jakie miały miejsce w jej dotychczasowym życiu. Zawzięcie szarpnęła za materiałową rączkę przyszytą do górnej części bagażu, ale na nic. Bez zmian. 

     - Pomóc pani? - rozległ się głos za jej plecami.

     Odetchnęła, odwracając się z najszerszym uśmiechem, na jaki tylko była się w stanie wysilić.

     - Jakby był pan tak miły...

     Mężczyzna zdjął walizkę z taśmy, wyciągnął rączkę, po czym życząc miłego dnia oddalił się. 

    Nie uszło to jednak uwadze stojącego pod ścianą bruneta z okularami przeciwsłonecznymi zakrywającymi mniej więcej połowę twarzy. Ubrany był w bluzę dresową, której kaptur zarzucił na głowę i śmiejąc się nie spuszczał wzroku ze ślicznej Belgijki nawet na sekundę. Dopiero gdy zarumieniona wyraźnie zaczęła kogoś szukać, odepchnął się plecami od ściany i ruszył w jej stronę.

     - Nawet z tym sobie poradzić nie umiesz łamago? - spytał kpiarsko, otwierając przed nią ramiona.

     - A Ty jak zwykle nawet pomóc nie mogłeś gamoniu? - odpowiedziała pytaniem, mocno się do niego przytulając. Wciągnęła woń perfum mężczyzny i upajając się nimi, przymknęła delikatnie powieki. Dokładnie tego jej było trzeba... - Tęskniłam, wiesz?

     - Wiem - zaśmiał się. 

     - Liczyłam na większą wylewność z Twojej strony Eduś - sarknęła, odsuwając się. Doskonale wiedziała, że zawodnik Chelsea Londyn nienawidzi zdrobnienia od swojego imienia i z satysfakcją patrzyła, jak zniesmaczony marszczy brwi. - Żadnego "wyładniałaś maleńka"? Albo chociaż "miło Cię w końcu widzieć"?

     - Miło Cię w końcu widzieć. 

     Złapał za uchwyt walizki, po czym skierował się w stronę wyjścia z lotniska. Elise podreptała za nim, starając się trzymać tempo, jakie narzucił. A zdecydowanie nie należało ono do wolnych.

    - I tylko tyle? - wydyszała, kiedy stanęli pod samochodem. - Zawiodłeś mnie...

    - No to jesteśmy kwita - rzucił, wystawiając język.

     Dziewczyna zaśmiała się głośno. Szczerze, tak jak kiedyś. Jak nie zdarzało jej się od momentu rozstania z kimś, kogo nikt nie był w stanie zastąpić. Odzyskała coś niezwykle ważnego. Coś wyjątkowego, jedynego w swoim rodzaju i potrzebnego jej do życia niczym tlen i woda. Dającego ogromne pokłady szczęścia, wsparcia oraz obustronnego, pełnego zaufania. Jego. Najlepszego przyjaciela. Odzyskała jedynego w swoim rodzaju Edena Hazarda.

     I zaczynała nowy etap swojego pokręconego, nieprzewidywalnego życia.

~~~

Publikuję prolog tylko i wyłącznie dlatego, że się boję.

Boję się, że jeśli tego nie zrobię, zabraknie mi motywacji do dalszego pisania, co nie raz mi się już zdarzało. Nawet nie wiecie, ile opowiadań swego czasu zaczęłam i porzuciłam po napisaniu kilku rozdziałów właśnie dlatego, że ich nie opublikowałam.

A więc tak. Jestem!

Nowa, ale jakby stara.

Ta sama, ale niby inna.

Myślę, że spora część z was (chyba, że nikt z 'moich czasów' nie został już na bloggerze) czytała moje wcześniejsze opowiadania, kiedy to byłam piętnasto lub szesnastoletnią dziewczyną marzącą jedynie o życiu u boku jakiegoś sławnego piłkarza i zakochaną w sporcie po krańce uszu.

Jedno mi zostało. Mianowicie miłość do sportu.

Liczę, że z czasem ktoś domyśli się, pod jaką nazwą pisałam wcześniej. Jeśli tak, będzie mi bardzo miło.

A teraz przestanę przynudzać i choć nie wiem, kiedy pojawi się rozdział pierwszy, to liczę, że prolog zachęcił kogokolwiek do zaobserwowania tego bloga.

Pozdrawiam!